Nicoline Hin: de lezer achter de minibieb
Minibiebs zijn ondertussen in elk dorp te vinden. Zo ook in Bladel, waar in de straat Veilig Oord een minibieb met het cijfer negen erop de buurt van gratis boeken voorziet. "Ik moet eerlijk bekennen dat de doktersromannetjes bij mij in de kliko eindigden. De ruimte is beperkt en de doelgroep heeft daar niet zoveel interesse in. Maar het is gewoon fijn dat mensen lezen, want het wordt steeds minder", aldus Nicoline Hin (76), inmiddels woonachtig in Hapert.
Door Lieke Roovers
"Zes à zeven jaar geleden heb ik de minibieb neergezet, nadat mijn man overleden was. De aanleiding was een nichtje van mij. Zij heeft ook een minibieb en kende iemand die ze ze maakte. Hij heeft speciaal voor mij een minibieb gemaakt, met het huisnummer erin verwerkt. Hergebruiken vind ik belangrijk. Hetzelfde met kleren, die koop ik het liefst tweedehands. Daar ben ik erg voor, vanwege het milieu. In de buurt vonden ze de komst van de minibieb heel leuk. Je maakt dan ook praatjes met mensen. Er werd veel uitgehaald en ingezet. Toen ik naar Hapert verhuisde, wilden de nieuwe bewoners graag dat de minibieb bleef", vertelt Nicoline.
Brede interesse
Is ze zelf een lezer? "Ja, wat dacht jij! Wát ik lees?", herhaalt Nicoline, voordat ze naar de boekenkast loopt. "Het is toch een momentopname; welke boeken je aan het lezen bent. Ik heb net een boek uit van Dirk de Wachter. Hij is een psychiater uit België en ik zag hem op televisie vertellen over het boek. Hij heeft kanker en het boek gaat over hoe hij daar emotioneel mee omgaat. Meestal lees ik boeken van de bibliotheek, maar soms wil ik een boek zelf hebben en dit was zo'n boek. De jongen, de mol, de vos en het paard heb ik ook gekocht. Het blijft mooi. Ik heb het heel veel cadeau gegeven aan mensen. Autobiografieën lees ik ook graag en fictie, zoals Het achtste leven (voor Brilka). Als ik het heel druk heb, lees ik graag detectives en Zweedse thrillers. Gewoon even iets simpels. Die leen ik van de bieb. Een van mijn favoriete boeken is De Woede van Abraham van Conny Braam. Ik kom uit de Randstad en daar speelt het zich af tijdens de aanleg van het Noordzeekanaal. Ik ken dat gebied goed en dan spreekt het je meer aan", legt Nicoline uit.
Feminisme
Nicoline: "Sinds ik met pensioen ben, doe ik vrijwilligerswerk. Ik heb onder andere gewerkt voor Slachtofferhulp en in de bibliotheek, maar toen ik hiernaartoe verhuisde heb ik alles even stilgelegd. Voorheen heb ik managementtraining gegeven. Ik heb als nakomertje gezien hoe mijn drie oudere zussen trouwden, kinderen kregen en ophielden met werken. Zelf wilde ik dat niet. Tijdens mijn werkzame leven in het bedrijfsleven ben ik feministe geworden. Ik heb, als vrouw, bijna altijd moeten vechten om evenveel salaris te krijgen als mannen. Zelfs toen ik leidinggevende was, kreeg een medewerker van mij meer salaris. Het argument dat gegeven werd: hij heeft vijf kinderen. Helaas is er voor de nieuwe generatie nog veel te doen, want de ongelijkheid is er nog steeds. Ook in de literatuur en de kunst blijven vrouwen in de minderheid. Omdat ik een feminist ben, spreken feministische boeken me ook aan."
Binnen de familie
Bij de verhuizing van Bladel naar Hapert, van een huis naar een appartement, kon vanzelfsprekend niet alles mee. Nicoline: "Ik heb veel boeken weggedaan, maar de klassiekers heb ik gehouden, zoals Simone de Beauvoir, Sartre, Mulisch, Hugo Claus. Ook al twijfel ik of ik ze nog eens zal lezen. Ze hebben emotionele waarde. Hier heb ik geen nieuwe minibieb opgehangen, want alles dat afwijkt moet eerste door de Vereniging van Eigenaren goedgekeurd worden. Wat wel grappig is, is dat ik laatst een feest gaf omdat ik vorig jaar 75 ben geworden en dat ik als cadeau een minibiebje kreeg voor het uitwisselen van boeken binnen de familie!"
Geef uw tekst hier ...
